Naar de top van de Mont Blanc (of niet..)


Al vanaf jongs af aan schreef ik in ieder vriendenboekje dat ik later bergbeklimmer wilde worden. De droom is echter nooit uitgekomen omdat mij verteld werd dat je hier geen geld mee kon verdienen. Toen ik hier als kind achter kwam heb ik deze droom ook laten varen.

Na het tijdperk van de vriendenboekjes heb ik eigenlijk er nooit meer over nagedacht wat ik vroeger altijd wilde worden. Toch bleef deze wens toch altijd een beetje kriebelen. Overal waar ik was moest ik nét even ietsje hoger klimmen of naar het randje gaan. Ook op vakantie zocht ik altijd het avontuur op. Als er geen berg was zocht ik het hoogste punt op of een toffe outdoor activiteit. De drang om een berg te beklimmen heeft er dus altijd in gezeten, maar niet alleen bij mij…

Samen met mijn vader

Sinds kort had mijn vader het ook steeds vaker over bergbeklimmen, ik had hem nu al minstens 3x horen zeggen dat hij de Kilimanjaro wilde beklimmen. Ik wist dat hij dit in zijn eentje nooit zou gaan doen en mijn moeder krijg je al zeker geen berg op. Hoe zonde zou het zijn als hij straks 60+ is en nooit heeft gedaan wat hij echt wilde doen? En stiekem droomde ik hier zelf ook altijd al van, dus hakte ik de knoop maar door.

“Oké pap, dan gaan we nú boeken. Anders komt het er nooit van.”

Binnen 3 dagen was het geboekt. Niet de Kilimanjaro, maar de Mont Blanc. Die was namelijk dichterbij. Niet wetende dat men blijkbaar eerst de Kilimanjaro beklimt en daarna pas de Mont Blanc vanwege de moeilijkheidsgraad. Oeps foutje! Gelukkig hadden we nog een half jaar om ons voor te bereiden. Mijn vader rent meerdere marathons per jaar en ik  ben 5 á 6 keer per week bij de CrossFit te vinden. How hard can it be?

Aangezien wij als Nederlanders geen hoogtes gewend zijn begonnen we met onze groep een dag eerder om eerst nog te acclimatiseren voordat de expeditie zou beginnen. We hebben deze twee prachtige wandelingen gemaakt en toppen van 2700+ gezien. Het is onwerkelijk om boven de wolken te zijn. Elke keer weer word ik stil en van binnen zo gelukkig als ik dat zie. Het is prachtig, écht prachtig. Ik denk dat dit de momenten waren dat ik weer verliefd werd op de bergen.

Gletsjer oefeningen

Na deze twee dagen begon de echte expeditie met als eerste training gletsjer oefeningen! Het grootste gedeelte van de toppen in de alpen zijn ‘ijs’ al dus gletsjers dus hier moeten we op kunnen lopen. En wederom (ik blijf het zeggen) wat was het weer mooi daar. Het idee dat over 10 jaar die gletsjer misschien wel volledig weg is is onwerkelijk.

Grand Paradiso beklimming

De volgende dag werd het ‘serious business’. We vertrokken naar Italië om vervolgens om 03u ‘s nachts te starten aan de top poging van de Grand Paradiso, de hoogste summit in Italië 4061 m. Onderweg kregen we helaas slecht nieuws te horen, over 3 dagen zouden we de Mont Blanc beklimmen, maar vanwege het noodweer in de alpen zou het niet veilig zijn. De teleurstelling was groot, maar de veiligheid staat altijd voorop. Des te meer moesten we genieten van onze toppoging voor de Grand Paradiso!

Eenmaal aangekomen in Italië bij de hut halverwege de Grand Paradiso moesten we gélijk onze tas klaar maken en slapen en tussendoor nog eten. Het slapen lukte mij niet echt, na een ‘berg maaltijd’ op te hebben, dit bestaat meestal uit soep, kip en rijst en pudding of yoghurt. Ging ik weer terug de hut in voor een tweede slaap poging.

Toen ik eindelijk lag te slapen ging om 03:00 de wekker. Met lampjes en al zijn we toen aan onze tocht begonnen. Het was pikken donker je zag geen hand vóór ogen. Achteraf ben ik daar mega blij om, je zag namelijk niet hoe stijl en lang deze tocht was. Als ik dat op de heenweg gezien had was ik al omgekeerd met de gedachten “dit ga ik toch nooit halen”.

De Grand Paradiso is de “warming-up” voor de Mont Blanc, dit moet mij wel lukken dacht ik van te voren, maar wat had ik het zwaar! Halverwege heb ook nog getwijfeld om terug te gaan. De heen weg is namelijk 4/5 uur en je terugweg zelfs 6 uur! Leuk als je de top bereik, maar dan moet je ook nog een lange tocht terug.

Tijdens een van de laatste pauzes waren mijn handen zo stijf van de kou dat ik niet eens mijn eigen backpack kon openen om thee te pakken, dit heeft toen een groepsgenoot voor mij moeten doen. Waarschijnlijk hebben we iets te laat onze laatste laag kleding en dikke handschoenen aan gedaan.

Nadat mijn vingers inmiddels weer konden bewegen en ik mijn handschoenen aan had begonnen we aan het laatste stuk. We moesten we nog circa 500m. De zwaarste 500m… . Dit laatste stuk heb ik samen met mijn gids al puffend gedaan, wanneer hij zij dat ik moest ademen deed ik dat. En ik maar altijd denken dat ik een prima conditie heb, wat een bevalling.

Ik kan mij ook nog heel goed herinneren dat de gids vaak zei “oh look how beautiful!’’ dat ik maar mompelde “yes beautiful” en eigenlijk vooral alleen maar naar de grond en mijn schoenen keek en dacht “dit doe ik nooit meer”. Na de laatste 500m moesten we nog een stukje klimmen om op de top te zijn. Wat was het prachtig. Je bent (bijna) direct vergeten wat je die paar minuten daarvoor nog dacht. Vanaf de top was nu goed te zien hoe mega stijl deze berg is!

Ga ik nog de Mont Blanc op

Vanwege het feit dat onze tocht naar de Mont Blanc niet doorging, heb ik wel extra genoten van deze beklimming en ook éxtra energie om volgend jaar de Mont Blanc wél te gaan doen. Nu weet ik wat we kunnen verwachten en hoe ik hiervoor kan trainen. Mont Blanc 2020 to be continued… Ik zal op de top staan!

Ps; Het mooiste gedeelte van de reis? Mijn vader die zei “Schrijf ik heel het jaar kosten nota’s en jaarrekeningen leef ik nu eindelijk echt eens een keer!” Hier smelt je toch van.